زنان کشور من همواره به بند کشیده شده، تردد شده، به اسارت رفته ولی کسی را یارای حذف زنان قهرمان افغانستان نبوده است.
در بیست سال گذشته زنان بیشترین قربانی را برای دموکراسی پرداخت تا توانست نهال نوپای دموکراسی را با خون فرخنده‌ها و تبسم‌ها آبیاری کند.
ما همواره در افغانستان تلاش کردیم تا بتوانیم آنچه حق زن و مرد در سایر کشورهای جهان است تامین و نهادینه کنیم ولی همه این رویا ها یک شبه به باد رفت.
۲۴ اسد روز تاریک در تاریخ معاصر افغانستان است که همه در و دیوار شهرها در سکوت سنگین فرو رفته بود و همه منتظر حضور نیروهای طالبان بودند برای کشتن و خونریزی.
ولی برخلاف تصورات قبلی طالبان این بارمردم باا نرمش عمل کردند ولی زنان چون مریم عالمی راهی جز ترک افغانستان برای زنده ماندن نداشت.
مریم یکی از هزاران زن که در بیست سال گذشته با رسانه‌های مختلف کار کرده است و امروز با کوله‌بار از درد و رنج وطن‌اش را ترک کرده و آواره شده است.
مریم از ۲۰۰۴ اولین تجربه کار رسانه‌ای خود را با یکی از رسانه‌های داخلی آغاز کرد و و بعد از آن تا سال ۲۰۲۲ مشغول کار رسانه‌ای بود.
مریم حمیدی از زنان پیش کسوت در عرصه کار رسانه‌ای در افغانستان بود که برای انتقال این دانش‌اش قهرمانانه کار کرد و به اکثر ولایات کشور سفر کرد.
بعد از فروپاشی نظام سیاسی مریم به سان هزاران زن دیگر افغانستان را به مقصد نامعلوم ترک کرد تا به جرم کار رسانه‌ای سلاخی نشود. او امروز در یکی از کشورهای غربی زندگی میکند و آرزو دارد روزی به کشورش برگردد.وبه کار رسانه یی اش ادامه بدهد .
او می‌گوید که در اکثریت ولایات افغانستان برای آموزش عکاسی و فلم‌برداری به زنان و دختران افغانستان رفته است و از این طریق امرار معاش می‌کرد.
مریم می‌گوید که من در سال های زندگیم در افغانستان توانستم ده‌ها تن از دختران افغانستان را به هنر عکاسی و فلم برداری آشنا کنم و این دستاورد بزرگی در جامعه جنگ زده چون افغانستان بود.
او یک الگوی از مبارزه و قهرمانی بود که همواره برای بهبود وضعیت زندگی زنان تلاش می‌کرد.
مریم از زناانی شجاع است که می‌گوید هر روز اشتیاق دارد به افغانستان برگردد و دوباره برای زنان و دختران رنج دیده این خاک خدمت کنند تا دیگر شاهد بی سوادی و محروم بودن زنان در افغانستان نباشیم.
