ساجده ۳۴ ساله نام مستعار یکی از کارمندان شرکت های هوایی است که مدت چهار ماه می شود از بیماری روانی رنج میبرد. ساجد که مسوولیت فراهم کردن نفقه چهار طفل وشوهر معیوب اش را به عهده دارد می گوید که با رویی کار امدن حکومت طالبان وظیفه ام از دست دادم تنگدستی و وضعیت بد اقتصادی خیلی مرا رنج میدهد. ازیک سو شوهرم نیز معیوب است، کار کرده نمی تواند، پول ذخیره که داشتم همه اش در این مدت خلاص شد حیران انیده خود هستم که چی خواهد شد ونفقه چهار طقل وشوهرم را چگونه فراهم سازم. بعضی اوقات از درد
رنج و مشکلات انقدربالای اعصابم فشار میاید که میخواهم دست به خودکشی بزنم.رزمینه ۲۲ ساله نام مستعار که قبل از امدن طالبان در یکی از دانشگاههای کابل در دانشگده حقوق محصل بود. وی گفت در طول ۵ماه که طالبان امدند و دروازه دانشگاه را به روی ما بسته کردند واقعاً جالت بی سرنوشتی مارا بسیار رنج میدهد تا حالا سه بار نزد داکتر روانی مراجعه کردم. شب درخواب میترسم و روز هم از فکر بی سرنوشتی رنج مبیرم که مبادا طالبان مانند بیست سال قبل بازهم زنان را خانه نیشین نکنند. رزمینه که می خواهد در اینده یک خبرنگار شود می گوید، وقتی می بیینم که طالبان روز به روز محدویت برای زنان وضع میکند دیگر هیچ امیدی به اینده ندارم بعضی اوقات میخواهم خودرا از بین ببرم.
رحیمه ناصریارمحصل دانشکده انجینیری است. وی هنوز ۲۲ سال دارد وسال اخر دانشکده اش بود، اما از طالبان دوازه دانشگاه ها را بروی شان بسته کرده اند.
مادر رحیمه میگوید که یک بار دخترش میخواست مرگ موش بخورد مگر مه سر وقت رسیده ومانع اش شدم. دخترم گوشه نشین شده و همیشه گریه میکند و میگوید رحیمه بسیار اروزه داشت تا یک انجینیر شود و به مردم مصدر خدمت شود .
نازیه باشنده کارته نو کابل می گوید: “وقتی فکر میکنم آزادی ما زیر حاکمیت طالبان سلب شد وشاید دیگر هیچ گا هی به وظیفه ام نمیروم فشار عصبی بالایم میاید فکر میکنم دنیا سرم چپه می شود وتمام دست آوردهای خود را از دست دادم، واقعاً برایم سخت است. این باعث می شود حالت روحی خود را از دست دهم وحس میکنم در اسارت هستم و منتظر مرگ خود هستم..”
مریم کارمند یکی ازاداره های دولتی میگوید “زیادترزنان از وظایفشان برکنار شدند و فعلاً اینده شان معلوم نیست و از اینکه آیندهشان معلوم نیست، روی فکر و اعضابشان تاثیر منفی گذاشته است و حالت روحیشان را خراب کرده، به همین دلیل اکثر زنان دراین شرایط به فکر خودکش ی می شوند چون همه نگران آینده شان هستند
بیش ازچهار ماه از تسلط طالبان بر افغانستان میگذرد و طالبان در این مدت به بیشتر زنان اجازه آموزش و کار را ندادهاند و پیامد این کار طالبان، مبتلا شدن شماری از زنان به بیماریهای روانی است.
هر چند آمار دقیق مبتلایان به بیماریهای روانی در افغانستان با تسلط طالبان وجود ندارد، اما ازدحام در معاینه خانه های پزشکان رواندرمان افزایش یافته است
اکتران روانی دلیل عمده شیوع بیماری روانی را بیکاری، خانه نشینی، فقر وازدست رفتن دست اوردهای بیست ساله زنان می دانند.
آنان می گویند افسردگی باعث کمخوابی میشود وبسیاری اوقات افکار خودکشی پیدا میشودکه خیلی خطرناک است
مینه حبیب
