اشرف‌غنی؛ رییس جمهوری می‌گوید که رفتار و عملکرد طالبان نشان می‌دهد که این گروه هیچ نیت و اراده‌ای برای صلح ندارند.
آقای غنی، می گوید: «ما هیات خود را فرستادیم تا اتمام حجت کند و واضح بگوید ما اراده قاطع برای صلح و امنیت داریم، مگر آنان (طالبان) نیت و اراده ندارند، باید ما در این باره تصامیم اساسی بگیریم.»
وی همچنین رهایی بیش از ۵ هزار زندانی طالبان را به هدف اعتمادسازی و به میز مذاکره‌کشاندن آن‌ها یک اشتباه بزرگ خواند.
سخنان رییس جمهوری نشان می‌دهد که روند دوحه شکست خورده‌است؛ این در حالی است که ارگ انتظار زیادی داشت که نشست اخیر دولت و طالبان به نتایج ملموسی منجر شود.
سطح و ترکیب هیأت اعزامی دولت هم نشان می‌داد که ارگ ریاست جمهوری به منظور اتمام حجت با طالبان وارد دور جدید گفتگوها شده‌است.
آنچه اما رقم خورد ناامیدکننده بود؛ این ناامیدی را می‌توان در سخنان اخیر رییس جمهوری نیز مشاهده کرد؛ زمانی که آقای غنی هم پذیرفت که طالبان اراده‌ای برای صلح ندارند.
اما آیا هزینه‌ای که برای پذیرش این واقعیت پرداخت شد سنگین‌تر از آن نبود که انتظار می‌رفت؟
جالب است بدانیم که رییس جمهوری نیز اعتراف کرد که آزادی ۵ هزار زندانی طالبان یک اشتباه بزرگ بوده؛ این اشتباه را چه کسی مرتکب شد؟ هزینه‌های سنگین و عواقب فاجعه‌بار آن را چه کسانی پرداخت می‌کنند؟ و مهم‌تر از همه این‌ها در قبال این اشتباه بزرگ چه به دست آمد؟
این‌ها پرسش‌هایی است که نه تنها در برابر دولت و مردم افغانستان که مستقیماً در برابر آقای غنی و کارنامه سیاسی او هم قرار دارد؟
رییس جمهوری چند روز پیش در سفر به ولایت خوست، خطاب به طالبان اعلام کرد اکنون که نیروهای خارجی از کشور خارج می شوند چه کسی جز من می‌تواند زندانیان شما را آزاد کند؟
