رنج نان بدست اطفال خیابانی

رنج نان به دست اطفال  خیابانی

  رویدادها نیوز

گزارشگر مینه حبیب

اطفال قشر اسیب پذیرجامعه ما هستند . درچهار دهه جنگ این بخش نا توان جامعه بیشترین آسیب ها را متحمل شده اند . جبر روزگار که این قشر نا توان رابه انجام کارهای اجباری وشاقه وادار میسازد ،متاسفانه نهاد های بیشماری در دفاع از حقوق این قشر شعار سر داده اند ولی برای اعاده حقوق آنان کاری نکرده اند.

اطفال کشور ما در خیابانها شکار گرگان گرسنه میشوند . از کشانیدن این اطفال به تگدی واستفاده های جنسی گرفته تا فروش مواد مخدر همه مواردی اند که آینده تاریک را در برابر آنان قرار داده است.

   لینا دختر  هشت ساله‌ای است که با لباس ژولیده و موی‌های پریشان، روزانه در سینه‌ی خیابان ره‌ می پیماید تا کسی از او ساجق بخرد و از این طریق چرخ زنده‌گی خود و جمع دیگر را بچرخاند. او از ساعت ۸ صبح تا ۶ شام کار می‌کند.  لینا می‌گوید که در خانه نان‌آور ندارد و پدرش دچار درد «اعتیاد» است. مادر لینا سال‌ها است که از بیماری رنج می‌برد و بار زنده‌گی بر دوش او بردار کوچکش سنگینی می‌کند. تنها تأمین مخارج زنده‌گی دست و گریبان  لیناو برادرش را نفشرده است. آزار‌واذیت مردم و بچه‌ها در جاده‌ها، بغض را در گلوی  لینا جا داده است. او بارها از این قسمت زنده‌گی رنج‌آورش که یادآوری می‌کند، اشک در چشمانش حلقه می‌زند و گلویش را بغض می‌گیرد. رنج طاقت‌فرسای زنده‌گی و چالش خیابان‌گردی که کودکی را از لینا گرفته است، اما چشم‌انداز او به آینده هنوز امیدورزانه است.  لینا می‌خواهد در آینده داکتر شود.

خیابان های شهر کابل مملو از اطفال خیابانی است که هیچ نان آوری در خانه ندارند ومجبورهستند برای دریافت آذوقه به خیابانها بر آیند .

 شیرزی ۱۶ساله باشنده شهر نوشهر کابل است اونیزروزانه به روخیابان ها  کفش های مردم را برس میزند  دهد  وی از ساعت ۹صبح تا ۷ شب  کارمی کند . شیرزی  میگوید :که روزانه ۲۰۰ تا ۳۰۰ افغانی درامد دارد واین پول راروزانه به مادرش میدهد تا به نان خشک به انان بخرد شیززی از دولت میخواهد تا  برای اطفال خیابانی کورس مکتب و تفریح گاه وپرورشگاه ها درست کنند تا انها نیز بتوانند مانند مردم عادی زنده گی کنند.

بخش‌هایی از خیابان‌های کابل شاهد حضور گسترده کودکان کار و خیابانی است. بسیاری‌ها به دل خیابان آمده‌اند تا از این طریق روزی خود و جمع دیگر را به دست آروند. روندی که به شدت دشخوار و سنگین است. پی‌آمدهای آنی و درازمدت دارد. کودکان کار با وجودی که دست‌شان از همه‌جا کوتاه است، هنوزهم چشم امید را از دولت بر نگرفته است.

ذکی  ۴۸ ساله باشنده ناحیه اول شهر کابل می‌گوید :که همه روزه با خروج از خانه با شمار زیادی از کودکان خیابانی روبه‌رو می‌شود . و به اصرار از او می‌خواهد که ساجق بخرد و یا پول اسپندش را بدهد. کودکان کار دریافته‌اند که برای به دست آوردن نان باید با سماجت و پای‌فشاری گام بردارند. ذکی  می‌گوید که بارها با کودکانی برخورده است که از او با اصرار خواسته‌اند که بوت‌هایش را پالش کند و یا قلمی را بخرد.  ذکی خواهان توجه جدی دولت به کودکان است.  وی می گوید:آینده بک جامعه به کودکان و نحوه تربیت آن‌ها بسته‌گی دارد. اگر آیند‌ه‌ی برای جامعه‌ای تصور کرد، همان کودکان است. بی‌سرنوشتی جمعی از آینده‌گان، سرنوشت کشوری را دگرگون می‌کند.

مسسولان کمیسیون مستقل حقوق بشرنیز با ابراز نگرانی از وضعت کودکان خیابانی می‌گویند که درحال حاصر ۳۰۰ هزار کودک مصروف کار درخیابان‌ها هستند که بیش‌تر در انجام کارهای شاقه گماشته شده‌اند. کار در معادن و کره‌های خشت‌پزی حتا استخدام برای جنگ از مواردی است که کودکان با آن‌ مواجه‌اند.

به باور مسوولان کمیسیون حقوق بشر، کودکان کار از حقوق اساسی و بشری خود محروم‌اند. ذبیح‌الله فرهنگ، مسوول رسانه‌ای کمیسیون مستقل حقوق بشر می‌گوید: «با آن‌که افغانستان عضویت کنوانسیون حقوق طفل دارد و باید مطابق به تعهدات خود در این کنوانسیون عمل کند.» به گفته فرهنگ، افغانستان مکلف است که سالانه از بهبود وضعیت کودکان و دست‌رسی آن‌ها به حقوق اساسی و بشری‌شان گزارش بدهند. فرهنگ تأکید می‌کند که دولت افغانستان تاهنوز نتوانسته به جامعه جهانی درباره وضعیت کودکان گزارش قناعت‌بخش بدهد.

به باور این مسوول کمیسیون مستقل حقوق بشر، یگانه راه‌کاری که بتواند برای بهبود وضعیت کودکان موثر واقع شود، این است: «نهادهای آموزشی و تحصیلی افغانستان با کار درازمدت زمینه به رسمیت شناختن حقوق اساسی کودکان را به عنوان یک حق بشری فراهم کند؛ زیرا هنوز دولت افغانستان حقوق کوکان را به عنوان یک حق اساسی بشری در نظر نگرفته است.»

مدافعان حقوق کودک باور دارند تا زمانی که این حق به عنوان «حق بشری» شناخته نشود، از سوی نهادهای مسوول جدی گرفته نمی‌شود.

مسوولان در وزارت کار و امور اجتماعی به این باورند که جنگ در صدر عواملی قرار دارد که کودکان را به خیابان برای یافتن لقمه‌ی نانی می‌کشاند.

عبدالفتاح عشرت احمدزی، سخنگوی وزارت کار و امور اجمتاعی می‌گوید که افغانستان یک کشور جنگ‌زده ست که چهار دهه پی‌هم از جنگ متاثر شده است. به باور او، چنین کشوری با مشکلات و چالش‌های متعدد از جمله امنیتی مواجه است که اثرات مستیقم بر کودکان، زنان و دیگر قشرهای آسیب‌پذیر گذاشته است. احمدزی گفت که جنگ بسیاری از سرپرست‌های خانواده‌ها را قربانی گرفته است و جمعی زیادی را یتیم کرده است، کودکان خانواده به جبر و از ناگزیری به خیایان برای کار روی آورده‌اند.

با این حال، احمدزی از نجات کودکان به کمک یونیسف یا نهاده حمایت‌کننده کودکان از کارهای شاقه در معادن خبر می‌دهد و می‌گوید که وزارت کار و امور اجتماعی به مدد این نهاد توانسته است شمار زیادی از کودکان را که در معادن به کارهای شاقه می‌پرداختند، نجات دهد و زمینه آموزش آن‌ها فراهم کند.

  احمدزی اذعان می‌کند  که هنوز کودکان خیابان با چالش‌های زیادی روبه‌رو اند. یک عشاریه یک دومیلون اطفال مصروف کار شاقه است ودرحدود یک عشاریه ۹ میلون اطفال مصرو ف کارو کارهای شاقه استند درحدود سه میلون زیر فقر جدی به سر می ببرند …